W obszarze dzisiejszej gminy Dubrovačko primorje (Wybrzeże Dubrownika) nie znaleziono szczątków pochodzenia neolitu.

Może rejestrowana lokalizacja Špilja, położona na zachód od miejscowości Đonta Doli, wprowadzy nowe spostrzeżenia. Okres przejściowy z epoki kamienia (neolit) do epoki metali (brązu) obejmuje dwóch pierwszych wieków II. tysiąlecia p.n.e.

To okres wielkiej wędrówki ludów indoeuropejskich. Są charakterystyczne do sepulkralnego obrządku epoki brązu i żelaza kopce grobowe (kurhany). W rejonie gminy Dubrovačko primorje istnieje wiele. Zmarli pochowani są w pozycji skurczonej w kształcie kopca z elementami kamiennymi, w którym znajduje się komora grobowa z pochówkiem. Z epoki żelaza, a także z lat ubiegłych, niewystarczające badania utrudniają dokładniejszego wniosku. Sposób życia iliryjskich plemion niczym nie różni się od życia ludności w epoki brązu, począwszy od wyboru siedlisk, ich architektury (forty - gradine), do budowy kopców grobowych (kurhany - tumulusy).

W rejonie gminy Dubrovačko primorje bardzo wiele fortów: Wielki Lukovac na pólnocnym zachodzie od wsi Topolo; Gradac powyżej Ošlje; Sutvid na pólnocnym zachodzie od Smokovljani; Stara Straža  na północ od osady Gornji Zaton; Gradina na południe od wsi Trnova; Oštri Gradac powyżej Slano; Gradina; Slano; Đuraševa gomila; osada Prdenići; Gornji Majkovi. W bezpośrednim sąsiedztwie tych ufortyfikowanych miejsc, było wiele kurhanów, na przykład Gomile-Imotica; Sokolova gruda-Topolo; Gomile-Ošlje; Mjenovići-Topolo; Rudine-Lisac; Gomile- Mravinca; Kuk-Majkovi. Ludność naszego regionu należy do ilyryjskie społeczności etnicznej, która została podzielona na kilka pokoleń, a nasze miejsce zamieszkane przez Plearaei - Plereji (rejon od Boki Kotorskiej do Neretwy). W III. w.p.n.e. panują ardiajowie którzy utworzyli ilyryjskie państwo Vojuša w Albanii aż do rzeki Neretwy. W III. w.p.n.e. gdy byli u szczytu swej potęgi, mieli konflikt z Rzymem, a 135 p.n.e. poniesli ostateczną klęskę. Romanizacją, Dubrovačko primorje stało się obszarem wiejskim w prowincji Dalmacji, oraz w podziale administracyjnym należało do kolonii Narony (Vid blisko Metkoviciu).

Podczas panowania rzymskiego, która trwało ponad pół tysiąclecia, odziedziczone zabytki które zaawansowana cywilizacja rzymska zainaugurowała na dawnych obszarach iliryjskich. Materialne pozostałości antyku są monitorowane zgodnie z resztkami budynków willy wiejskiej - Villa Rustica: Neljet grad - Imotica, Topolo i Slano. Kryzys ekonomiczny Cesarstwa Rzymskiego rozpoczął się w III. w. razem z i najazd plemion barbarzyńskich w IV. i V. w. powodują częste zmiany administracyjne do ostatecznego upadku Imperium Zachodnio-Rzymskiego w 476. Po krótkim panowaniu Gotów, Dalmacja jest pod panowaniem wschodnią rzymskiego cesarza Justyniana od 535. do 536. r. Te procesy historyczne ustalili rozwój późnego starożytnego dziedzictwa kulturowego, które jest silnie pod wpływem chrześcijaństwa. Najbardziej znaczące starożytne miejsce w gminy Dubrovačko primorje, znajduje się w pobliżu klasztoru franciszkanów w Slano.

Apsyda kościoła Św. Martina na cmentarzu w Čepikuće jest budynkiem religijnym z okresu późnej starożytności. Podczas VII. w. nastąpiła znacząca zmiana społeczna i polityczna, którę skutki będą silne odczuwalne w tym regionie. Podczas wielkiej migracji ludów, najprawdopodobniej w pierwszej połowie VII. w., została zniszczona prawie większość rzymskich miast w Dalmacji (Salona, ​​Narona i Epidaur). Stopniowo ustanawia się współistnienie nowo przybyłych Chorwatów i tubylców. Na brzegu powstały średniowieczne miasta pod patronatem Bizancjum, a w lądu utwarzają się nowe państwa. Jedne z nich jest księstwo Zahumlje, w którym Ston od IX. w. był ośrodkiem państwa.

Zabytki przedromańskie zostały zachowane w Topolo, Ošlje i Slano. W Topolo w kościele św. Szczepana stosowane są ponownie dwie belki kamienne w portalu kościoła. Nad miejscowością Ošlje, w miejscu zwanym Bijela lokva, znajdują się pozostałości wczesnośredniowiecznej budowli religijnej, tzw. "Rotondy". Kapitały i transennas dużych rozmiarach w Slano, należą powiedzieć, że należały one do wyposażenia kamiennego większego kościoła. Można założyć, że wczesnochrześcijańska budowla sakralna poddana adaptacji przedromańskiej, jak kilka kościołów z terenu Dubrowniku. Ostatniego władcę państwa Zahumlje, Ljutovita, w 1042. pokonał władca Dukli Vojislav i Zahumlje załączone do Dukli. W połowy XII. w. Zahumlje przeszło pod władzę Raszki, i zaczęło nazywać się Hum. Pod koniec XII. w. rządził chorwacki książe - herceg Andrija, później król chorwacko-węgierski Andrija II. Od tego czasu Ston jest siedzibą książąt i burmistrzów, którzy starają się prowadzić niezależną politykę. Na przełomie XIII.i XIV. w. Bośnią i Humem rządził chorwacki namiestnik Pavao Bribirski. Jego drugi syn Mladen II. stracił w 1322 roku tytuł władzy, kilka lat po tym, utraciły większą część Humu na rzecz Bośni i Dubrowniku. Dubrownik w 1333 roku z pomocą bośniackiego władzy Stjepana Kotromanicia i Raszki, zakupił Ston i Pelješac, i stał się bardzo zainteresowany terytorium Dubrovačko primorje, dla bezpieczeństwa handlu przechodzącego do Zavaly i Gabely.

Po klęsce w konflikcie z węgiersko-chorwackim królem Ludwikiem I, Wenecja, z Pokojem w  Zadarze (1358) musiała zrezygnować z całego wschodniego wybrzeżu Adriatyku. Następnie Dubrownik jedyny z chorwackich miast nadmorskich, na stałe zwolniony od dominacji weneckiej. Rok 1358 był punktem zwrotnym w historii Dubrownika. Umową Višegradską z Ludwikiem I, zawartą w dniu 27 maja 1358, Dubrovnik dostał ochronę węgierskiej korony i stał się częścią Królestwa Dalmacji i Chorwacji. W ramach nowego państwa, Dubrownik uzyskał pełną niezależność polityczną, które udało mu się zachować i po upadku państwa węgierskiego-chorwackiego w 1526 roku. Miał wszystkie oznaki państwowości: terytorium, herb, flagę i własny system monetarny, Dubrownik od  połowy XIV. w. zaczęli nazywać Republiką (Respublica Ragusina). Po śmierci Tvrtka I, w 1391 roku, w Bośni panuje bałagan. Przez działania dyplomatyczne i poprzedzające wojne, Republika Dubrownik w 1399 od króla Ostoji wykupuje teren gminy Dubrovačko primorje, który w źródłach historycznych  najczęściej znany jako Terra nova. Okres późnego średniowiecza został oznaczony przez nekropoli i „stećci“ - rzeźbiony nagrobek kamienny: Topolo, Bistrina Stupa, Čepikuće i inne. Z budynków sakralnych: kościół św. Hieronima i św. Piotra w Slano; św. Anny w Podimoć; św. Franciszka w Majkovi i inne. Niektóre z tych kościołów teraz mają barokowy wygląd, liczne sakralne budynki usunięte z mapy w poprzednich okresach, a także ostatnie trzęsienie ziemi w rejonie nadbrzeżnym wyburzyło niektóre kościoły.

Podczas XIX. w. Dubrovačko primorje, a także inne obszary Republiki Dubrownika, przeżywają takie same historyczne radykalne zmiany. Francuski marszałek Marmont w 1806 roku zniósł Republikę i wcielił Dubrownik do Królestwa Ilirii. Po burzliwych czasach rosyjskiego i czarnogórskiego oblężenia okolicy Dubrownika i klęsce Napoleona, mieszkańcy Dubrownika próbowali przywrócenie Republiki. Jednak porozumieniem pokojowym w Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku Dubrownik znalazł się pod panowaniem austriackim. Po upadku Austro-Węgier w 1918 roku, utworzona Jugosławia, która w różnych wersjach, potrwa do czerwca 1991 roku, kiedy założona niezależna Republika Chorwacja. Bez powodu armia jugosłowiańska, i serbski i czarnogórski wolontariuszy, 1 października tego roku zaatakowali Dubrovačko primorje, zniszczyli go, zabijając, niszcząc domy, winnice i gaje oliwne, zostawili wszystko spalone i splądrowane. Jednak nic nie może zniszczyć opór i dumę mieszkańców tego regionu, którzy wrócili, przebudowali swoje domy, i nadal zachowają dziedzictwo i uprawiają ziemię.